Iedere ouder of opvoeder weet dat negeren van ongewenst gedrag een krachtig wapen is in de strijd met een dreinend of zeurend kind. Dat weet je uit ervaring, uit overlevering of na een veelvuldig bezoek aan een pedagogenpraktijk dat altijd meer sessies omvat dan begroot. Je weet ook dat je in het begin rekening moet houden met juist een toename van dat ongewenste gedrag; appeltje-eitje.
De meeste ouders ervaren dat de praktijk weerbarstiger is dan de theorie om vervolgens de gedragswetenschapper te verketteren of fundamenteel aan zichzelf te gaan twijfelen. Niets is zo praktisch als een goede theorie, ook al werkt die in eerste instantie niet. De opnieuw geconsulteerde pedagoog vertelt je opgewekt dat het een kwestie van volhouden is en dat bijna iedereen dat negeren kan. Dat ‘bijna’ zet de deur open voor een aanstormende identiteitscrisis of vraagt om het bezoeken van een passende site. Gemobiliseerde vriendinnen proberen de schade te beperken tot hooguit één glas witte wijn per dagdeel.
Stel nu dat deze theorie wel klopt, niet ondenkbaar omdat het bestaansrecht allang bewezen is. Wat betekent dat dan voor ons gedrag buiten opvoedingssituaties? We krijgen een vermoeden nadat we even gegoogeld hebben wat de definitie van gedrag is en vervolgens op alle sites lezen dat alles gedrag is. Het is dus niet mogelijk je niet te gedragen, wat op zich weer niets zegt over gewenst en ongewenst gedrag. Psychologie voor dummies.
Agressie in de weekends in de beruchte uitgangsgebieden zou dus afnemen wanneer wij niet meer reageren op provocaties. Negeren van het getreiter van de berucht buurtettertjes kan leiden tot uitdoving van dat gedrag. De wereld kan er anders uitzien wanneer wij stupide uitspraken van geblondeerde populisten of vileine tweets van een bevriend staatshoofd negeren. De sociale media kakken in wanneer wij niet langer reageren op beledigingen van geperverteerden of opruiende teksten van gebruikers met een onduidelijke psychiatrisch diagnose. Facebook en Instagram staan op instorten. Blijven we wel met een ander probleem zitten.
Wanneer wij niet langer gehoord, gezien of gelezen worden in onze blogs, vlogs en tweets bestaan wij dan nog wel? Eeuwen geleden was het voldoende te denken om te bestaan. Nu bepaalt de informatie op onze oplichtende schermpjes of wij bestaan, ertoe doen of voldoende gevolgd worden. Dit intrinsieke verlangen naar erkenning in onszelf houdt dus het ongewenste gedrag van de ander in stand. Consumeren zonder reageren veroorzaakt afkickverschijnselen en leidt tot stress. Stress hebben we al genoeg als zzp’er zonder vast contract dat ons noodzaakt de leidinggevende constant te pleasen en zelfs zijn ongewenste gedrag te bekrachtigen.
Dat onderzoek uitwijst dat leven zonder vast contract een onverwacht effectief voorbehoedsmiddel blijkt te zijn, versterkt nauwelijks de arbeidsvreugde. Wanneer niets zo praktisch is als een goede theorie is het de moeite waard dit gegeven in ons gedachtengoed op te nemen.
Peter Vrancken, 69 jaar
Volg ons:
[social_icons type=”circle_social” icon=”fa-facebook” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.facebook.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-twitter” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://twitter.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-linkedin” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.linkedin.com/company/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″]