Op dinsdagmorgen heb ik een ontmoeting met Jan (69) bij hem thuis in Katwijk. Jan staat al in de deuropening op me te wachten en de bus van Willemsen- de Koning staat voor het huis. Dus geen enkele twijfel, daar moest ik zijn! Wanneer ik uitstap besef ik dat Jan zijn werkdag er al voor de helft op zit. Elke dag haalt hij een aantal kinderen uit de buurt thuis op en brengt ze naar school.
Bij binnenkomst vertelt Jan me enthousiast dat hij het heerlijk vindt om aan het strand te wonen. Samen met zijn vrouw heeft hij een tenthuisje aan het strand en daar zijn ze ‘s middags eigenlijk altijd te vinden. Ook zijn werk doet hij met evenveel enthousiasme, merk ik al snel. “Alles is leuk aan het werk, even twee keer toeteren en ze komen gewoon naar de bus toe gelopen”, vertelt hij. Bij school aangekomen weten de kinderen precies waar ze naartoe moeten en maakt Jan nog even een praatje met zijn collega’s of doen ze nog even ‘een bakkie’ samen. “Ik breng de kinderen naar school en dan ben ik vrij. De druk van op tijden rijden heb ik niet.”
“Alles is leuk aan het werk, even twee keer toeteren en ze komen gewoon naar de bus toe gelopen”
Als ik Jan naar zijn achtergrond vraag schieten hij en zijn vrouw in de lach. “We zijn echte Kattukers”. Net als het gros van Katwijk ging hij op zijn 14e de visserij in. “De ene week varen en de andere week thuis. Maar we waren ook wel eens 3 weken weg, want verder weg zat meer vis.” Op de boot was het een hele familie onder elkaar. Jan was degene die kookte; “Gewoon aardappels, groeten, vlees”, vertelt Jan nuchter. Op de visserij was Jan gewend om elke 2 uur op te staan om de netten te legen. Om de 2 uur de netten legen? In ploegendiensten?, hoor ik mezelf zeggen. “Nee, allemaal”, zegt hij op dezelfde rustige toon. Ik ben onder de indruk.
Na 40 jaren in de visserij was Jan 54 en nog veel te jong om thuis te zitten. Dus de stap naar de straattaxi was zo gemaakt. “Ja dag en nacht, dat doet me niks”, zegt Jan nuchter.
Jan is in zijn loopbaan veel van huis geweest. Zijn vrouw vertelt dat ze het allebei erg fijn vinden dat ieder nu ook nog zijn ‘eigen ding’ heeft. Onder indruk van de zware beroepen die Jan heeft gehad, vraag ik hem of hij ergens last van heeft. “Helemaal niet”, antwoordt hij kalm. Als ik Jan vraag naar zijn geheim, is dat ook: “bezig blijven, zodat de radertjes blijven draaien.” Dat is niks te veel gezegd, want om 3 uur staat hij weer op het schoolplein. “Als ze lachend naar buiten komen dan weet ik genoeg, dan hebben ze een goede dag gehad.” Wat er allemaal in de klas gebeurt daar bemoeit Jan zich niet mee. “Daarvoor moeten ze bij de juffrouw wezen.” In de bus luisteren ze erg goed naar Jan en daar gaat het om.
“We zijn echte Kattukers”
Bij de vraag of Jan nog dromen heeft vertelt hij me dat hij nog wel een cruise van 6 weken zou willen maken. Jan lacht en zegt op z’n Katwijks: “Ja, want als hunnie vakantie hebben, heb ik ook vakantie”. Onder de indruk dat Jan zelfs zijn droomvakantie zonder enige twijfel in de schoolvakantie zou plannen verlaat ik het gezellige, Katwijkse rijtjeshuis. Ik merk dat het nog een paar dagen door mijn hoofd spookt: 3 weken lang elke 2 uur je bed uit…. En dan klagen wij jonge moeders wel eens.
Een ding is zeker, ik zal dit gesprek niet snel vergeten. Wat een harde werker, die Jan.