Als je altijd al hebt willen wonen in een plaats die grotendeels bestaat uit één lange, kronkelige weg, denk dan eens aan Den Ilp in de buurt van Purmerend. Je moet wel kunnen beschikken over een goed pensioen en een flinke spaarrekening. Rinus Slimmers, geboren Amsterdammer, is hier met zijn vrouw die afkomstig is uit dit dorp, na wat omzwervingen neergestreken. Hij maakt de indruk er nooit meer weg te willen.
De witte Connexxion bus geparkeerd op het grind van de royale voortuin verraadt meteen met welke activiteiten Rinus tegenwoordig een groot gedeelte van zijn dag vult. Na een druk en gevarieerd werkzaam leven in veel verschillende functies zat hij op 58-jarige leeftijd na een gouden handdruk opeens thuis. Na 3 maanden wist hij al dat hij daar niet gelukkig van werd. Dat had zijn vrouw ook al gemerkt. Zij wees hem zo’n twaalf jaar geleden op de mogelijkheid om bij Connexxion Taxi Services op de bus te gaan rijden. Hij vervoert kinderen van 3 tot 15 jaar met vooral mentale beperkingen vanaf huis of gezinsvervangend huis naar hun dagbesteding in de regio en andersom. “Bij deze kwetsbare passagiers ben je naast chauffeur ook een soort begeleider die moet weten wat je bij incidenten wel en vooral niet mag doen.” Jaarlijks biedt Connexxion daarvoor een dagdeel scholing door deskundigen aan.
“Ondanks de strakke planning ervaar ik in
deze baan een zekere mate van vrijheid”
Met het ophalen tussen ongeveer 7.00 en 10.00 uur en weer thuisbrengen tussen 15.00 en 17.00 uur komt hij nu aan een werkweek van 20 uur. Waar voorheen 60 niet ongebruikelijk was. Dit werk zorgt voor een ritme in zijn leven, voor sociale contacten en geeft voldoening in de omgang met zijn passagiers en hun ouders en begeleiders. Ondanks een strakke planning zoals een gemiddelde instaptijd van twee minuten per passagier en het gps-volgsysteem in de bus, ervaart Rinus in deze baan een zekere mate van vrijheid. “De contacten met Connexxion en Doorwerkgever zijn goed en de financiële zaken worden correct afgehandeld.” Voor hem een reden ook anderen op het spoor van Doorwerkgever te zetten.
Voor het lyceum ontbrak het bij Rinus aan de nodige motivatie. Hij verliet de opleiding en ging aan het werk. Dat begon uiteraard bij de KLM waarna hij na zijn huwelijk op zijn 19e voor het geld is overgestapt naar de bouw. Eerst als elektricien en vervolgens als loodgieter. Van deze vaardigheden heeft hij later bij het verbouwen van zijn woning in Oostzaan nog veel profijt gehad. Daarna zette hij zijn carrière voort in een meer ambtelijke omgeving met functies als correspondent en assistent groepsleider. Via interne vacatures kwam hij uiteindelijk in de automatisering terecht. Hier heeft hij onder andere als interne consulent gewerkt. Na diverse overnames eindigde hij uiteindelijk zijn loopbaan als projectmanager IT.
Veel te jong om zomaar thuis te zitten in een redelijk geïsoleerde woonomgeving, zonder duidelijke hobby’s. Met een pre-pensioenregeling die pas op 62-jarige leeftijd in zou gaan en een jongere vrouw die vier dagen in de week in haar modezaak in Amsterdam werkt. Na een tussentijds project op IT-gebied bij een vervoersbedrijf volgde de baan bij Connexxion. Hier denkt hij het nog wel een tijdje vol te houden. Hij is vitaal genoeg om ook nog twee avonden in de week naar de fysio fitness te gaan en als vrijwilliger bij een instelling te werken.
“Je mag je wel een beetje zorgen maken over morgen,
maar overmorgen is nog ver weg”
“Deze activiteiten in combinatie met gezond eten houden mij jong en maken mij volgens mijn vrouw tot een vrolijke huisgenoot.” Klussen doet hij alleen nog in aangepaste vorm, geen ingrijpende verbouwingen meer zoals vroeger. Rinus ziet wel hoe lang hij nog doorgaat op de bus, want “ik ben niet van de planning”. Zijn motto is dat je je wel een beetje zorgen mag maken over morgen maar dat overmorgen nog ver weg is.
Het leven is goed in Den Ilp.