Mag ik u voorstellen: dit zijn Jos en Wil Nelen. Een doorwerkstel! Ze zijn al 47 jaar bij elkaar en allebei werkzaam via Doorwerkgever. Jos als chauffeur bij TBB Express en Wil als receptioniste en servicemedewerker bij Milieudefensie. Amsterdammers in hart en nieren en na heel wat omleidingen terecht gekomen in een hip ingericht, gezellig huis in Almere. Bij binnenkomst stelt Jos me trots voor aan zijn vrouw. Hij vertelt me dat hij eigenlijk door haar op het idee is gekomen zich ook in te schrijven bij Doorwerkgever.
Wil vertelt me dat ze het helemaal niet leuk vond dat ze met pensioen ging. “Van de één op de andere dag is het klaar. Ik heb altijd bij de receptie van grote bedrijven zoals ING, Westland Utrecht en Philips gewerkt. Altijd mensen om je heen en dan houdt het in één keer op.” Wil kan gewoon heel goed met mensen overweg. Altijd een praatje en een kopje koffie. “Ik probeer er toch altijd de vrolijkheid en gezelligheid in te brengen. Dan kan je wel een keer niet goed in je vel zitten, maar daar hebben de mensen die tegenover je staan aan de balie niks mee te maken.”
‘Kennissen van ons verklaren ons voor gek. Die gaan lekker fietsen.
Maar dat willen we gewoon niet’
Ook Jos is zijn hele leven altijd bezig geweest. “Ik denk dat het te maken heeft met je karakter, hoe je in elkaar zit en wat je verwacht van de wereld. We kunnen hier wel gaan zitten, hand in hand met een geranium voor de deur. Maar zo werkt het niet. Althans, voor ons niet. We willen actief met mensen bezig zijn en elkaar wat te vertellen hebben als we thuiskomen. Dat is één van de belangrijkste redenen; niet afstompen van de maatschappij.” Als ik hen vertel dat 1 op de 7 mensen in Nederland wil doorwerken knikken ze ter herkenning. “Kennissen van ons verklaren ons voor gek. Die gaan lekker fietsen. Maar dat willen we gewoon niet.”
Voor Jos is autorijden ontspanning. Het loopt als een rode draad door zijn leven. Op 21-jarige leeftijd is hij een rijschool begonnen. Wil werkte ook voor de rijschool, zij deed de inschrijvingen, aanvragen voor examens en het plannen van de theorielessen. “De rijschool is heel groot geweest in Amsterdam. We hadden op een gegeven moment 45 auto’s rijden. We hebben heel hard gewerkt en mooie tijden gehad. Maar op een gegeven moment groeit het je boven het hoofd en hebben we het bedrijf verkocht”, vertelt Jos. Later heeft hij de overstap gemaakt naar de financiële wereld en is als pensioenadviseur ook heel Nederland doorgereden met de auto. “En nu vind ik autorijden nog steeds leuk. Gisteren moest ik een pakket afleveren in Twente. Als ik dan binnendoor rijd dan geniet ik van de omgeving, de boerderijen en het landschap. Je komt in plaatsen waar je niet zo vaak meer heen gaat, blijft geestelijk ook goed bij en houd je algemene ontwikkeling op peil.”
‘Een Amsterdammer blijf je in hart en nieren, daar kom je nooit meer vanaf’
Jos en Wil hebben het erg naar hun zin in Almere. “Maar een Amsterdammer blijf je in hart en nieren, daar kom je nooit meer vanaf!”, zegt Jos met een glimlach. “We gaan er af en toe nog wel eens heen om Amsterdam te beleven. We hebben een paar adresjes waar we graag heen gaan; Amsterdam Noord, Albert Cuypmarkt en de Ten Katemarkt.” Ook zijn ze allebei fan van Ajax. “Dat komt van huis uit en zit er helemaal ingeworteld”, vertelt Wil. “Onze zoon is ook altijd mee geweest met opa naar Ajax. Hij had een seizoenskaart (deze heeft Wil nog bewaard) en kende daar een hele hoop mensen. Als ik hen vraag hoe het komt dat zij wel willen en kunnen doorwerken en andere mensen niet, zegt Wil heel treffend: “mijn ouders waren op onze leeftijd al oude mensen. Nu denk ik: het zal wel dat ik oud ben, maar ik voel me toch niet zo”.
Jos en Wil, bedankt voor het warme ontvangst.