Ik ontmoet Marc Nieuwenhuijs (73 jaar) thuis in Den Dolder waar hij al 40 jaar woont. “In de tijd dat ik militair was, was het erg handig dat ik centraal in het land woonde”. Marc is op missie naar Libanon gegaan. “Ik was commandant van het onderhoudspeloton. Het materieel herstel van alles wat rijdt, schiet en kijkt viel onder mijn verantwoordelijkheid. En in 1994 ben ik als waarnemer voor de EU-waarnemingsmissie naar Bosnië Herzegovina uitgezonden, een diplomatieke missie. Daar heb ik heel veel armoede, ellende en honger gezien. Beide missies duurden 6 maanden.”
“Ze zijn zeer gevoelig voor prikkels en hebben
de kans niet om die energie kwijt te raken”
Toen ik als militair op 55-jarige leeftijd met functioneel leeftijdsontslag ging heb ik een jaartje thuis gezeten. Ik vond dat voorbeeld ten opzichte van thuiswonende kinderen niet goed. Marc kwam in aanraking met de functie chauffeur groepsvervoer en doet dit nu al 17 jaar met veel plezier. “We zijn steeds harder nodig, de gepensioneerden. Zeker voor dit werk. Die paar uurtjes per dag zet voor mensen die er brood mee op de plank moeten krijgen, onvoldoende zoden aan de dijk.” Marc is begonnen met kinderen naar de dagbesteding te brengen. Daarna heeft hij maar liefst 5 jaar kinderen naar het speciaal onderwijs, de basisschool en voortgezet onderwijs gereden. “Dat waren soms doerakjes. Maar je vraagt ook veel van die kinderen. Ze zitten om half 8 in de bus, dan moeten ze zich gedragen, op school moeten ze zich gedragen en in de bus terug moeten zich weer gedragen. Dan zijn ze ook nog eens zeer gevoelig voor prikkels en hebben ze de kans niet om die energie kwijt te raken. Als je zoals wij vroeger naar school fietst, dan raak je je energie kwijt.”
Marc heeft er in die jaren heel wat ritjes binnen de provincie Utrecht op zitten en soms ging hij ook naar Amsterdam. Hij heeft een dove jongen een paar weken elke dag naar Amsterdam gereden. En het jaar erop een blinde jongen van 13 van Zeist naar Amsterdam. “Ik haalde hem om half 8 op en was blij dat ik ‘m om 9 uur op school kon afleveren. Want op tijd op school, dat vind ik belangrijk.”
“Achter ieder kind zit een heel verhaal en ik heb veel
bewondering hoe de ouders ermee omgaan”
Als ik Marc vraag hoe het is om via Doorwerkgever te werken zegt hij: “de Doorwerkregeling werkt voor mij heel handig. Als ik zeg ‘ik kan die dag niet, dan kom ik niet’. Nu ligt dat niet in mijn aard en maak ik daar ook absoluut geen misbruik van. Ik rijd nu een groep zwaar gehandicapte kinderen waarbij je moet streven naar continuïteit. Kinderen zijn gevoelig voor een gezicht, maar de ouders ook. Ze geven toch hun kind mee”. Hij legt mij uit dat dit werk het hele jaar door gaat. Het dagcentrum waar hij de kinderen heen brengt is het hele jaar open. “Ik heb vier kinderen in de bus, ze zitten allemaal in een rolstoel en zijn meervoudig gehandicapt. Achter ieder kind zit een heel verhaal en ik heb ook bewondering voor hoe de ouders ermee omgaan.”
“Ik vind dat je oog moet hebben voor de zwakste in de samenleving
en dat je daarvoor moet zorgen”
“Dit zijn de zwakste in de samenleving en daar doe ik het voor.” Marc vertelt me dat je wordt geconfronteerd met een hoop leed en dat er in de zorg veel is bezuinigd. “Als ouder heb je het zwaar en daar heb ik heel veel respect voor. Petje af voor de ouders.” Hij heeft met de meeste ouders goed contact. “Je moet de instelling ervoor hebben, zeker met deze kinderen. De een kan d’r mee omgaan en de ander niet.” Voor Marc zou bijvoorbeeld de tijdsdruk van een pakketbezorger helemaal niks zijn. Maar dit kan hij wel en hij vindt het belangrijk om oog te hebben voor de zwakste in de samenleving en daarvoor te zorgen.
“De kwaal van deze maatschappij is
dat we zo individualistisch zijn geworden”
Ik benoem dat de drang om de maatschappij te dienen in zijn gehele loopbaan mij erg opvalt. Hij glimlacht en zegt: “dat zit gewoon in me, vanuit geloofsovertuiging en dat is ook je menselijke plicht. Als je elkaar kan helpen dan moet je dat doen. Het maakt mij gelukkig dat ik mijn steentje bij kan dragen. Het is dankbaar werk.”
Als afsluiting geeft Marc me nog een mooie les mee. “De kwaal van deze maatschappij is dat we zo individualistisch zijn geworden. Je loopt langs elkaar heen en je ziet elkaar niet. Vergeet niet naar elkaar om te kijken, we zijn alleen maar met die telefoon bezig.”