Van toegewijde ondernemer naar taxichauffeur

door | aug 13, 2018 | Doorwerkverhalen | 0 Reacties

Na getipt te zijn over een gepensioneerd taxichauffeur die het leuk vindt om geïnterviewd te worden, besluit ik eens anders te werk te gaan en bij hem thuis af te spreken. Wanneer ik bij zijn huis aankom staat er een mooie taxibus voor zijn deur. Daardoor was ik er direct al van overtuigd dat ik te maken heb met een goede taxichauffeur. Dit maakt me des te nieuwsgieriger naar zijn verhaal.

Ondernemend en jong: stoppen geen optie!

Peet (69) komt uit een tuindersgezin. Zijn vader begon in 1944 met het kweken van groenteplanten. Hij hielp vaak mee en uiteindelijk nam hij samen met zijn broer het bedrijf over. In 2001 verkochten zij het bedrijf aan de gemeente vanwege de wijziging in het bestemmingsplan voor woningbouw op de plaats van de kwekerij. In 2004 zou gestart worden met de bouw. Hierdoor was het mogelijk om tot eind 2003 door te gaan met het kweken van komkommers. En dat hebben zij gedaan. 2003 was, wat betreft de omzet, hun beste jaar en hiermee een hele mooie afsluiter.

“Ik was 53 jaar toen het bedrijf stopte, nog veel te jong!”,  vertelt Peet. Toch doet hij twee jaar lang niets en besteedt hij zijn tijd aan de verbouwing van zijn huis, zijn vele hobby’s en fiets hij regelmatig. “Na 2 jaar fietsen had ik de omgeving wel gezien.” Zo stapt hij na het zoveelste stuk fietsen bij een vriend binnen die enige tijd daarvoor een taxibedrijf had overgenomen. Al snel volgt de cursus voor het taxidiploma en twee maanden later kon Peet beginnen als taxichauffeur. Dit was in 2006, nu 12,5 jaar geleden. In 12,5 jaar is de taxiwereld erg veranderd. “Vroeger reed ik met een stratenboek, nu met TomTom.” Daarbij is alles veel makkelijker geworden met de komst van de boardcomputer. Hiervoor waren wel extra cursussen noodzakelijk. Er kunnen nu meer ritten aangenomen worden. Met de toenemende concurrentie kun je als bedrijf simpelweg geen nee verkopen, dit kost klanten. Als oud-ondernemer snapt Peet dit maar al te goed. “Er moet gewerkt worden”, zegt Peet. Het komt dan ook zelden voor dat hij zelf een rit weigert.

Werken: niet omdat het moet, maar omdat het kan…

Peet werkt parttime op de taxi. Doorgaans maakt hij werkweken van 25 tot 30 uur en nooit hele dagen. Zo brengt het afwisseling in de dag. Hij rijdt veel schoolritten, Schipholritten en zakelijk vervoer. Contact met mensen is daarbij het leukst. Zo zijn vakantiegangers altijd vrolijk en zakenmensen vertellen wel eens interessante verhalen. Sommige ouderen die hij rijdt voor het regionaal vervoer kennen zelfs zijn ouders nog en vertellen daar leuke verhalen over. Maar zijn er dan echt geen nadelen aan dit werk? Hierop reageert Peet met een mooie spreuk die op de schoorsteen bij zijn overleden zus stond: accepteer van een ander dat ze anders zijn. Die spreuk vergeet hij nooit meer. Peet heeft dan ook bijna nooit problemen met klanten. Misschien komt dat wel door deze instelling. Wat zou het mooi zijn als iedereen dit als leidraad neemt.

“Accepteer van een ander dat ze anders zijn. Wat zou het mooi zijn als iedereen dit als leidraad neemt.”

 

Ik kan het niet laten om naar mooie anekdotes te vragen. Er zijn natuurlijk veel onvergetelijke momenten, maar al snel komt er een mooie glimlach tevoorschijn gevolgd door: “Deze moet je onthouden!” Tijdens het rijden van een van zijn ritten zit er een vrouw achterin die zegt “chauffeur, nu moet u toch eens vertellen wat die grote rode knop daar links is”. Wanneer hij naar links kijkt ziet hij een rode appel in een bakje liggen. “Nou mevrouw, dat is een rode appel, die ga ik zo lekker opeten.” Waarop de vrouw zegt: “Tja, mijn ogen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn”.

Te leuk om te stoppen

Tijdens ons hele gesprek valt het me op met hoeveel liefde en passie hij praat over zijn werk. Diezelfde liefde en passie klinkt terug in de manier waarop hij praat over zijn familie; de vele dingen die hij samen met hen doet en de vele hobby’s waarin hij veel passies met hen deelt. Zo biljart en klaverjast hij met broers, zingt hij in een kerkkoor met zussen en fietst hij met zijn vrouw, houdt hij korte vakanties en past hij graag op zijn kleinkinderen. “Familie is een groot goed en we houden van elkaar”.

“Ik ben 69, maar vind het zo leuk dat ik het gewoon maar blijf doen”

 

Hiermee heeft hij genoeg tijdverdrijf om zich niet te vervelen. Dat is ook duidelijk niet de reden om op deze leeftijd te kiezen om te blijven werken. “Ik ben 69, maar vind het zo leuk dat ik het gewoon maar blijf doen”, zegt hij zelf. “Het hoeft helemaal niet, voor de financiën niet en ik kan alles doen wat ik wil. Ik heb te veel plezier in het taxi rijden.”

Over het stoppen met werken lijkt hij wel duidelijk te zijn: “over een jaar stop ik, want dan stopt mijn vrouw ook en kunnen we samen genieten”. Misschien is het de ondernemer in hem die het helemaal stoppen met werken lastig maakt. Hij wil wel beschikbaar blijven als oproepchauffeur.

Eén ding is in ieder geval wel duidelijk: Peet is een toegewijde chauffeur die zijn werk met plezier doet. Daar mag zijn werkgever blij mee zijn!

Door: Lianne van der Stoep