Ik stap binnen bij Wim Pegtel (70) en hij verwelkomt me hartelijk en zegt: ‘je ziet het, ik heb nog bruine voeten van Zakynthos’. Zijn sandalen staan in zijn voeten. ‘Teunie zei dat ik sandalen moest kopen. Dat was de aankoop van het jaar, heerlijk om te wandelen! Je bent nooit te oud om te leren’ zegt hij lachend.
Vanaf zijn 17e heeft Wim zijn hele leven in de stoffeerderij gewerkt. Hij vond het leuk om met zijn handen te werken, op de weg te zijn en met mensen om te gaan. ‘Toen ik uit dienst kwam ben ik gaan werken en ik heb 36 jaar bij dezelfde werkgever gewerkt’. Wim zat in het hogere segment daardoor werkte hij met de wat duurdere materialen. ‘En altijd bij mensen thuis gewerkt, daar krijg je wel mensenkennis van hoor!’ Het was voor Wim zijn functie niet nodig om met de computer te leren werken. ‘Ik moest altijd alles inmeten. Dat deed ik allemaal met het pennetje en het rekenen uit het hoofd’.
“Ik had er wel problemen mee om langer in de WW te zitten”
Met de crisis werd Wim werkloos op zijn 61e. ‘Toen heb ik een half jaar lopen tobben.’ Wim moest van het UWV iedere week solliciteren. ‘Maar ze willen je niet meer op die leeftijd.’ Wim heeft toen zelf de regie genomen en zijn pensioenverstrekker opgebeld en gezegd dat hij graag wilde stoppen. Zij gaven aan dat zij er geen problemen mee hadden dat hij nog een paar jaar in de WW zou blijven. Maar Wim is daar heel duidelijk in; ‘Ik had er wel problemen mee om langer in de WW te zitten en zo ben ik met pre-pensioen gegaan. Gelukkig werkte mijn vrouw nog, dus zo doende kon ik die keuze maken’.
We zitten ondertussen al een tijdje te praten. Ik op de bank en Wim in de stoel links naast mij en zijn vrouw Teunie rechts van mij. Teunie verzorgt de thee en de heerlijkste chocolaatjes die ik in tijden heb gehad en neemt af en toe ook gezellig deel aan het gesprek. ‘Ik heb natuurlijk 3 jaar lang niet opgebouwd en mijn potje opgegeten, maar mijn vrouw heeft gelukkig ook een wereldpensioen’ zegt Wim gekscherend. ‘Wij gaan niet elke maand uit eten of zo. Je leeft gewoon naar wat je hebt’ zegt Teunie.
“Ik zeg nooit nee, ik zeg altijd ja!”
Wim geeft aan dat sommige dingen gewoon op je pad komen. Zo is het ook gegaan met zijn bijbaan naast pensioen. Op een dag belt zijn zoon op: ‘Pa, ze zoeken hier een gepensioneerde klusjesman’. Wim twijfelde geen moment. ‘Ik heb gelijk ja gezegd. Bij de rederij Hamburg Sud pakte Wim het voorraadbeheer en archiefbeheer heel snel op. ‘Ik was een digibeet, maar alle jonge mensen daar hebben mij daar doorheen gesleept, geweldig!’ De werkzaamheden zijn heel divers. ‘Ik zeg nooit nee, ik zeg altijd ja!’ Wim gaat met de auto van de directeur naar de garage, helpt mee met interne verhuizingen, zorgt voor de voorraden koffie, thee en kopieerpapier. ‘Ik bestel tegenwoordig alles via de webshops en ik mag de declaraties bij mijn eigen zoon indienen’ zegt hij lachend en trots.
“Ik scheel alleen een halve eeuw met de jongste medewerkers,
dat kan wel eens koud op je dak vallen!”
Wim werkt drie ochtenden; dinsdag- woensdag- en donderdagmorgen. Op het werk zeggen ze wel eens tegen hem; ‘Wim hoe lang houd je het nog vol?’ Maar van Wim mag het nog wel 1 of 2 jaar duren. ‘Ik heb er sowieso geen hekel aan om elke morgen om 7 uur mijn bed uit te gaan. Ik vind het fijn om ergens heen te gaan en lekker bezig te zijn. Als ik stil zou moeten zitten, dat red ik niet’. Wim is eigenlijk zijn hele leven altijd fluitend naar zijn werk gegaan. ‘Ik scheel alleen een halve eeuw met de jongste medewerkers, dat kan wel eens koud op je dak vallen!’ zegt hij lachend.
Wim en Teunie, bedankt voor de gezelligheid en het gastvrije ontvangst. Het was erg leuk om jullie te ontmoeten!