In deze tijd van het jaar verlang ik naar januari. De tijd ligt achter ons dat december de feestmaand is waar je met een gezonde spanning naar uit kijkt. Zo’n soort spanning die deelnemers aan datingprogramma’s met een guitige blik in hun ogen ons altijd even melden.
Natuurlijk was er destijds ook vaak gedoe; wel of niet uitnodigen van opa en oma, de verse weduwen van dat jaar of de eeuwige vrijgezellen die iedere familie wel kent. Nu is er vooral gezeur over blokkeerfriezen, roetveegpieten en polariserende volwassenen die menen historische vergissingen recht te moeten zetten tijdens een kinderfeest. ‘Come on’, zeg! De erfenis van een koloniaal verleden dat onze culturele identiteit bedreigt, weegt blijkbaar zwaarder dan de glimlach van een kind dat pepernoten krijgt van de medewerkers van Sinterklaas. Had ik toch bijna ‘knechten’ gezegd en zo een nieuwe actiegroep bestaansrecht gegeven.
Wel vreemd dat niemand zich druk maakt over het welzijn van de deze maand ingezette dieren die de mythische oude mannen dienen. Je zal je als schimmel maar moeten bewegen op daken vol zonnepanelen of zien te voorkomen dat je door een asbest dak zakt. Of denk aan de stress van het rendier dat de arrenslee door de lucht met een te hoog CO2-gehalte sleurt met een serieus risico op een longcarcinoom. En het zien van oude mannen met kinderen op schoot is nooit meer een onschuldig tafereel. Dat voelt even ongemakkelijk als het staren naar de te korte feestrok van je collega.
De ultieme uitdaging is het organiseren van een kerstmaaltijd voor je familie samengesteld uit patchwork gezinnen met verliefde pubers, probleemdrinkers, strenge veganisten of incidentele vegetariërs met als bonus twee ADHD-peuters. Samen aan schragentafels fröbelen in die veel te kleine pannetjes van het onverslijtbare gourmetstelletje omdat dat zó verbindt. In de dagen daarvoor hebben we op de traditionele kerstborrel onze leidinggevende een spontaan functioneringsgesprek cadeau gedaan. Het gaf een goed gevoel eindelijk eens hardop en transparant, ondanks de dubbele tong, te kunnen denken. Jammer dat het kerstpakket zoals gewoonlijk weer tegenviel met alleen die cadeaubonnen van de Hema of Blokker. Allemaal volgens het ‘Holland first’ principe van onze directie want deze iconen van onze nationale identiteit laten we ons echt niet afpakken ook al kopen we er niet.
Vervolgens kunnen we ons opmaken voor de laatste viering van het jaar met misschien wel de laatste kans op zelf vuurwerk afsteken voordat de overheid dit verbiedt. Volgend jaar kijken we collectief op streng beveiligde plaatsen naar siervuurwerk en losgelaten blauwe ballonnen van een bekende sponsor. Nederland vuurwerkvrij betekent een rustige nachtdienst op de spoedeisende hulp, maar ook het faillissement van veel tuincentra.
Begin januari is het leven gelukkig weer gewoon. Na een sessie bij mijn reïncarnatiekunstenmaker, nog steeds vergoed door mijn zorgverzekering, spoed ik mij naar de republiek Amsterdam om daar ongestraft te gaan shoppen tijdens de opruiming. Vervolgens laat ik mij craniosacraal resetten om weer in vorm te zijn voor de eerstvolgende viering: Driekoningen. Zolang dit feest der integratie tenminste nog gedoogd wordt door onze culturele fatsoensrakkers.
Voor mij wordt de belangrijkste feestdag van 2019 de dag waarop mijn pensioen eindelijk geïndexeerd is. Dat kan nog een lange zit worden.
Door Peter Vrancken, 71 jaar
Peter Vrancken deelt zijn kijk op de samenleving met Doorwerkgever.
Volg ons:
[social_icons type=”circle_social” icon=”fa-facebook” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.facebook.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-twitter” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://twitter.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-linkedin” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.linkedin.com/company/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″]