Je zal maar ongelukkig zijn in Nederland. In statistisch opzicht ben je dan pas echt een loser. Woon je in een van de gelukkigste landen van Europa en jij ervaart dat weer anders. Nu zegt statistiek ook niet alles. Ik heb altijd geleerd dat je het kan vergelijken met een bikini: het onthult veel, maar het belangrijkste blijft verborgen. Voor onze vorige generatie was geluk een stuk makkelijker. Die roepen nog steeds dat geluk toen heel gewoon was en anders hadden ze altijd nog een boterham met tevredenheid. Kom daar nu eens om bij de Voedselbank.
Geluk is een emotie die wij graag koesteren. We doen er alles aan om het te bereiken, vast te houden en bij voorkeur te delen met onze dierbaren. Het is moeilijk te accepteren dat geluk even vluchtig kan zijn als het parfum van de aantrekkelijke vrouw die jouw pad kruist bij de vitrine met diepvriesspinazie in de supermarkt. En natuurlijk jou niet ziet staan. Geluk is een shot dopamine met een verslavend effect waardoor wij ons als hardcore junks gedragen. Bekend is dat je een verslaving pas echt kan doorbreken wanneer je een goed alternatief vindt voor de gezochte roes. Dat zou je kunnen bereiken door het afwaarderen van geluk en het opwaarderen van tevredenheid. Je bent bijvoorbeeld al tevreden met slechts een kleine nederlaag van het Nederlands elftal. Of straks regeren zonder Jesse, dat is toch ook prima? Zo’n jongeheer met sterallures, die krijgt nog wel een nieuwe kans. En als Feyenoord straks niet op de Coolsingel staat, dan proberen ze het volgend jaar toch gewoon opnieuw.
De huidige mondiale ontwikkelingen helpen wel mee om geluk (voorlopig) als een onbereikbare emotie te definiëren. Niemand wordt gelukkig van schuivende modder, gas dat scheuren veroorzaakt of chemisch gas dat uit de lucht valt. Waar de Engelsen, althans voor de Brexit, gewend zijn hun zegeningen te tellen, is ons equivalent het koesteren van onze geluksmomenten uit het verleden. Zo was mijn ultieme geluksmoment als zeventienjarige op een Puch met hoog stuur te rijden, gehuld in een witte, lange regenjas met clubsjaal, op weg naar mijn blonde vriendin. Dat pakt niemand mij af.
Vandaag de dag vraagt het enige behendigheid een ontluikend gevoel van geluk te temperen, maar het is te doen. Stel je bent zielsgelukkig omdat je net een van je spaarrekeningen hebt overgemaakt naar giro 555 om de honger in Afrika te bestrijden. Realiseer je vervolgens dat over een jaar of vijftien een groot aantal van deze kinderen waarschijnlijk in rubberbootjes op weg is naar Europa en daar gaat je geluksgevoel. Of je voelt je tof omdat je vorige week je dochter hebt vrijgekocht uit het kalifaat en je constateert dat ze net met jouw creditcard drie nieuwe boerka’s heeft aangeschaft. Weliswaar een exemplaar in een vrolijke pasteltint, maar toch. Ik zou al zeer tevreden zijn wanneer morgen in Kanaleneiland twee mannen hand in hand langs de moskee slenteren onder goedkeurende blikken van de jonge gelovigen. Of is dat nou toch geluk?
Door Peter Vrancken, 69 jaar
Meer feiten cijfers over doorwerken na pensioen:
Volg ons:
[social_icons type=”circle_social” icon=”fa-facebook” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.facebook.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-twitter” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://twitter.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-linkedin” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.linkedin.com/company/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″]