Wij zijn rommelkonten, zoals mijn moeder dat vroeger zo plastisch uitdrukte. Geen plek is veilig voor ons: het strand, de zee, de aarde, zelfs in het heelal laten we sporen achter. We zijn daar nog niet zo lang, maar meteen is het een zooitje boven onze hoofden met achtergelaten troep.
Hoezo buitenaardse beschaving? Het plastic in de oceaan laten we aan onze Boyan over; type ideale schoonzoon met Beatle looks. Op de stranden en in de bossen ruimen schoolklassen en eenzame ouderen het zwerfafval op. Richting hemel wordt het allemaal wat lastiger om een geschikt vuilnismens te vinden. Misschien kunnen we Captain Tom tot leven roepen of desnoods Freek Vonk klonen. Het moet wel iemand met ambitie zijn want dat is belangrijk in een carrière. Kijk maar naar de politiek, daar zit nu Robocop Rob in de Tweede Kamer als opvolger van de inmiddels aardig bekraste Alexander. Je vraagt je af of Rob thuis bij zijn vriend ook alleen nietszeggende, correcte teksten uitspreekt of dat hij daar het knopje ‘emotie aan’ wel kan vinden. Alexander begrijp ik niet meer; die heeft blijkbaar geen zin meer in zijn werk of gaat liever zijn Haagse appartementje behangen dan Wilders te provoceren. Zo’n man heeft nog nooit van een fatsoenlijke opzegtermijn gehoord, laat staan van keizersbedrog. Hij kondigt zijn vertrek aan en zit al thuis voordat het stemvee het beseft. Waar thuis dan ook mag zijn. En al die ex-collega’s maar zeuren dat ze niet begrijpen dat de kiezer inmiddels het vertrouwen in de politiek kwijt is. Zelfs wanneer wetenschappelijk is aangetoond dat ons vermoeden dat maar weinig politici zich aan verkiezingsbeloften houden, klopt.
Ernstiger is de rommel in onze hoofden met gevolgen voor ons gedrag. Neem de hitsige professor die zijn promovenda bepotelt. Of onze obscene neiging menselijk leed bij calamiteiten te filmen en dat voyeuristisch uit te venten op de sociale media. Of een gelouterde terrorismedeskundige die onverbiddelijk gelooft in een goede afloop voor de wereld omdat een hogere macht het uiteindelijk prettig voor ons regelt. Wetenschap en religie in één hoofd verenigd, dat is pas chaos. Wanneer het om kinderen gaat wordt het echt een zooitje. Na het verschrikkelijke ongeluk met een Stint krijgt dit voertuig meteen de statuur van een moordwapen in de categorie Kalasjnikov. Het uitzetten of binnenhalen van kinderen in ons land is een actueel onderwerp van onze tv-sterren, waarna de politici hijgend en stamelend volgen. Een zielig kind met een leuke presentatie scoort altijd, mag ook best blijven zolang hij maar geen voorrang claimt bij het vinden van een huis. Eerst het eigen volk.
Het dilemma van een generaal kinderpardon is eenvoudig op te lossen. Je hoeft alleen maar de autoriteiten in hun land van herkomst te informeren dat alle terug te sturen kinderen mogelijk ernstig geïndoctrineerd zijn. Je vertelt dat wij ze hebben opgeleid als anti-islamitische, potentiële terroristen die bij moskeebezoek wel hun schoenen uittrekken, maar niet hun bomgordels afleggen. Geen land dat deze kinderen ooit terugneemt. Wij weten dat dit ‘fake news’ effectief werkt, wij zetten het ook in om te rechtvaardigen dat kinderen van gewezen Nederlandse IS-strijders ons land niet in mogen. Vast een leuk thema voor een nieuwe uitzending van Tim of Arjen.
Door Peter Vrancken, 71 jaar
Peter Vrancken deelt zijn kijk op de samenleving met Doorwerkgever.
Volg ons:
[social_icons type=”circle_social” icon=”fa-facebook” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.facebook.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-twitter” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://twitter.com/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″][social_icons type=”circle_social” icon=”fa-linkedin” use_custom_size=”no” size=”fa-lg” link=”https://www.linkedin.com/company/doorwerkgever” target=”_self” icon_color=”#000000″]