De vitaal ogende Hans Derks is niet het type man dat verlangend naar zijn pensionering uitkeek om vervolgens volledig te stoppen met werken. Hij is hooguit daarna anders gaan werken en misschien in uren wat minder. Na een paar jaar ‘klussen in en rond het eigen huis, bij vrienden en kennissen’ kwam hij al Googelend op zoek naar iets anders uit op de website van Doorwerkgever. Hij was niet op zoek naar iets speciaals, maar wilde iets leuks en zinvols gaan doen. Werk waarbij contact met mensen een belangrijke rol speelt, dat hem uitdaagde en voldoening zou geven. Het ging hem op de eerste plaats niet om het geld, daarvoor hoefde hij het gelukkig niet te doen. Al vindt hij het wel jammer dat de Belastingdienst niet echt mild is voor werkende 65-plussers.
“De binnenspiegel staat altijd op de passagiers gericht”
Zo kwam hij bij Connexxion Taxi Services terecht waar hij als chauffeur groepsvervoer al een paar jaar kwetsbare passagiers naar hun plaats van bestemming vervoert. De eerste jaren waren dat kinderen met rugzakjes die speciaal onderwijs genoten waarbij een goed contact met ouders en begeleiders noodzakelijk was. Nu rijdt hij volwassenen met beperkingen op fysiek gebied, met autisme of andere vormen van hersenletsel. Hij brengt ze naar activiteitencentra of andere vormen van dagbesteding en aan het einde van de dag naar hun woonplek. Dat is werk waarbij “de binnenspiegel altijd op de passagiers gericht staat” en waar het op tijd rijden niet van belang is, maar het welbevinden van de passagiers. “Die wil je in een vrolijke stemming naar hun bestemming rijden en je probeert te voorkomen dat ze uit hun evenwicht raken.”Dat vraagt om andere vaardigheden dan het rijden op een lijndienst of een touringcar.
“In dit werk ben je naast chauffeur ook begeleider en vertrouwenspersoon, die van iedere passagier de persoonlijke omstandigheden en onhebbelijkheden kent en weet hoe hij op afwijkend gedrag moet reageren. Je moet wel de persoon zijn die met deze extra verantwoordelijkheid om kan gaan.”Om dit werk te mogen doen kreeg hij via Connexxion een volledige opleiding tot taxichauffeur, compleet met globale stratenkennis. Hij is nu bevoegd om een gewone taxi of bus voor zes tot acht personen met een gewoon rijbewijs te besturen. Een aanvullende opleiding voor de bijzondere situatie van zijn gemiddelde passagier is hem nooit aangeboden. Wel is hij in het begin door ervaren collega’s beoordeeld of hij geschikt zou zijn voor dit werk.
“Misschien wil ik over een paar jaar weer iets technisch gaan doen”
De contacten met zijn werkgever zijn uiterst summier. Schriftelijk of telefonisch krijgt hij zijn werkzaamheden door met relevante informatie over zijn passagiers. Als hij iets wil weten moet hij maar contact opnemen. Het is een werkrelatie zonder werkoverleg of andere bijkomende zaken en misschien wel juist daarom bevalt het hem zo goed. Ook de mate van vrijheid en flexibiliteit zijn voor hem van grote waarde; na overleg lukt het bijna altijd een keer extra vrij te nemen. Voor Hans is Connexxion zijn werkgever en Doorwerkgever een administratiekantoor dat zijn loon uitbetaalt en waar hij op de website naar mogelijke vacatures kijkt.
Hij vindt het jammer dat hij niet zomaar naar vacatures van andere beroepen kan kijken, want waarom zou hij altijd chauffeur willen blijven? “Misschien wil ik over een paar jaar weer iets technisch gaan doen.”Immers vanuit zijn elektrotechnische opleiding, ervaring en belangstelling ligt zijn hart nog steeds bij de techniek. Technische ontwikkelingen, verbeteren van organisaties en het zelf organiseren van activiteiten vormen nog steeds de pijlers van zijn bestaan. Niet onlogisch met een vader die werkte in een constructiewerkplaats en actief was in de vakbond.
“Ik ben nog steeds actief voor de vereniging van gepensioneerden van Rijkswaterstaat”
In zijn lange carrière bij Rijkswaterstaat heeft hij zich als projectleider onder andere beziggehouden met het ontwerpen en plaatsen van matrixborden op de snelwegen. Daarnaast was hij altijd geïnteresseerd in het verbeteren van de organisatievormen en het welzijn van de mens in grote organisaties. Voor hem een belangrijk motief om destijds plaats te nemen in de Ondernemingsraad en de Centrale Ondernemingsraad. “Ik ben nog steeds actief voor de vereniging van gepensioneerden van Rijkswaterstaat.” Het organiseren van het grote lustrum in 2020 kost nu al veel tijd. Tussen het halen en brengen van zijn passagiers is er ook nog tijd voor de sportschool en het op afroep adviseren en installeren van eigentijdse verlichting bij een grote kweker in de buurt. Soms ook ’s nachts, om de productiemedewerkers daar niet te storen. En wanneer zijn vouw leuke dingen met hem wil doen, dan moet ze eerst even in zijn agenda kijken.
Vanuit zijn woning kijkt Hans uit op het sluizencomplex waar hij destijds als onderhoudermonteur voor Rijkswaterstaat begonnen is. Voorheen was dit een dienstwoning waardoor je collega ook zomaar je buurman kon zijn, wat niet altijd een voordeel was. Na enige omzwervingen is hij hier weer terug op de plek aan het water. Hier kan hij makkelijk zijn bus parkeren en in een ruime garage zijn Mazda MX5 onderhouden of het exemplaar van zijn zoon prepareren voor races op Zandvoort.
“Ik stap elke ochtend fluitend in mijn bus, geniet onderweg van de natuur en ben tevreden met de uitdagingen die dit soort werk mij biedt.”Aan stoppen denkt hij nog niet en veel te wensen is er ook niet meer. Hij laat ontspannen de dingen op zich af komen. Hoe lang en waar hij nog wil werken dat ziet hij wel, maar hij staat altijd open voor nieuwe uitdagingen. Zoals bijvoorbeeld de functie van technische man op een cruiseschip en samen met zijn vrouw de wereld rondreizen; zo’n baan mogen ze hem altijd aanbieden. “En dan bij voorkeur wat langere tijd afmeren in Brazilië zodat ik mijn broer kan bezoeken die daar woont.”